Life at Ruaha (klinkt beter dan leven op Ruaha)

Lieve allemaal,

Ja hoor, ik heb het hier nog enorm naar m'n zin! Ik ben inmiddels alweer twee weken terug van de geweldige vakantie met m'n ouders en weer helemaal in het Iringa leventje gevallen.
Ik heb me erover verbaasd hoe makkelijk ik weer omschakelde van de enorm luxe Holiday Inn kamer met heerlijk bed, tv met veel filmkanalen, warme douche, bad, airconditioning en meer, naar klein donker huisje met vieze muren, een gat, een tobbe met klein emmertje, een net iets te klein bed en Laura en de kakkerlakken.
Ach, nu overdrijf ik wel een beetje. Zo miserabel is de situatie hier niet, maar het contrast is wel zeer groot.
Ik ben echter heel blij me weer onder de gewone bevolking te bevinden en weer begroet te worden met 'mambo'in plaats van 'jambo' (een groet speciaal voor toeristen). Gelukkig viel het aantal toeristen, doordat het laagseizoen was, behoorlijk mee en zijn mijn kokhalsneigingen beperkt gebleven. Ook al kon ik me bij een aantal groepjes in kaki-kleurige kleding en met kaki kleurige safarihoedjes toch niet helemaal inhouden.
M'n ouders ervaarden ongeveer hetzelfde en we mochten graag benadrukken dat ik in Iringa vrijwilligerswerk doe en dat ik wel een beetje Swahili spreek.
Dit nieuws deed alle Tanzanianen ook altijd geweldig goed en als we het aan bijvoorbeeld één medewerker van een winkel vertelden, wist binnen tien minuten de hele zaak het en kwam al het personeel nieuwsgierig staan kijken.
Maar goed, ik ben weer terug in Iringa en weer helemaal gewend en in mijn nopjes. De eerste dagen na hun vertrek miste ik m'n ouders echter wel behoorlijk en ik heb ze wel drie keer gebeld in vier dagen.
We hebben een geweldige tijd gehad en ik besef me nu zeer goed wat een enorm leuke ouders ik heb!
Ik kamp de laatste tijd een heel klein beetje met m'n gewicht, maar één ding is zeker: ik heb door al dat lachen in de vakantie in ieder geval m'n buikspieren erg goed getraind!
We logeerden, toen mijn ouders de school kwamen bezoeken, bij de McHughs en deze moeten af en toe gedacht hebben dat we een hele rare giechelende en melige familie zijn, toen er 's avonds alleen maar lach, giechel en piepgeluidjes gevolgd door een 'ssst jongens, niet zo hard' van Mariel uit de slaapkamer kwamen (waarna m'n moeder zelf in een gekke polonaise naar de badkamer liep, waardoor ik met nog meer piepgeluiden het bijna in m'n broek deed)
Enfin, terug in Iringa en er is al weer zo enorm veel gebeurd dat ik geen idee heb hoe ik dit allemaal in één bericht moet proppen.
Ik ben weer druk bezig met werken en heb vorige week twee dagen op een andere middelbare school(een government school, geen prive school zoals Ruaha), genaamd Iringa girls gewerkt. Ik moest, samen met een lerares van Iringa girls, de MOCK examens voor Form 4 voor de hele regio typen (zeer belangrijk en confidentieel werk..) en ik heb in twee dagen 12 examens,van elk 6 pagina's lang, getypt. Het was een erg leuke ervaring om ook eens een andere, en zeker een government, school te zien, maar ik was blij toen de twee dagen erop zaten. Een dag ervoor was ik namelijk voor het computerlab gevallen (ja, ook dat nog) en had ik een wond op m'n hand, waardoor het typen enigszins werd bemoeilijkt. Gelukkig heeft niemand de val gezien (ik vind bijna niks genanter dan vallen, of beter: opstaan na het vallen) behalve een van de tuinmannen die ongeveer 500 meter verderop stond en vanuit de verte 'POLE SANA!' riep (lees bericht pole, pole, pole voor de betekenis van deze zin).
Op onze eigen school (Ruaha) doe ik soms ook nog wel typwerk, maar lang niet zo veel meer als in het begin, aangezien ik nu behoorlijk veel verantwoordelijkheden heb.
In de eerste plaats ben ik de assistent van de director, Becky Fairley. Een paar weken voor de vakantie heb ik mijn eigen bureau in haar kantoor gekregen en daar werk ik nu het grootste gedeelte van de dag aan.
Daarnaast geef ik natuurlijk les. Ik geef nu vier verschillende vakken: Social Science aan pre-form 1, Moral Education aan form 3, Library class aan form 2 en religion class (samen met mijn beste vriendje Juma Hamisi--voor zover hij op komt dagen dan...) aan form 3. Dit zijn in totaal 14 lesuren per week. Elk lesuur duurt veertig minuten, maar alle vakken behalve library zijn blokuren van 1 uur en twintig minuten. Best pittig.
Deze week heb ik een klein persoonlijk onderzoekje gedaan en heb ik in twee klassen van Tanzaniaanse leraren zitten kijken om te zien hoe zij lesgeven en hoe de studenten op hun reageren. Nou, bij deze leraren zijn de leerlingen zo mak als lammetjes en ik moet er enorm m'n best voor doen en heb meestal het zweet op m'n rug staan, om ze in zo'n staat te krijgen... vooral bij de form 3's (lees in het Engels, form threes) want deze doen, naast de hele tijd praten, ook een heleboel andere dingen om mij uit te proberen.
Nu is het al vele malen minder dan in het begin en ik stoorde me er eigenlijk niet echt aan (het is niet veel anders dan in Nederlandse klaslokalen) totdat een leerling uit form 2 (Augustino) tegen me zei dat ik zijn klasgenoten een keer moest gaan straffen als ze zoveel praten in de klas. Toen ben ik met mijn onderzoekje begonnen. Ik ben er proberen achter te komen wat voor straffen ik mijn leerlingen kan geven, ik heb zeven klaslokaal regels opgesteld en deze met tot nu toe twee klassen doorgenomen. Zodra ze een van de regels overtreden komt hun naam op het bord te staan en hebben ze een waarschuwing, overtreden ze daarna nog een regel dan moeten ze na de les bij mij komen en laat ik ze of een excusesbrief schrijven (dit laten de meeste leraren de leerlingen doen als ze straf geven) of ik stuur ze door naar de 'student affairs office'.
Ik hoop dat dit gaat werken. Het enige probleem dat ik heb is dat ik de namen helemaal niet goed weet. Van mijn form 3 klassen begin ik ze nu te kennen, maar met mijn form 2's ben ik nergens. Dit zijn dan ook 43 leerlingen die ik maar 40 minuten per week zie... Het blijft een uitdagend beroep, leraar zijn, maar ik vind het nog steeds ontzettend leuk en interessant!
Maar goed, genoeg, meer dan genoeg, details over mijn lesgeven! Morgenvroeg gaan Ella en ik samen Tanzania doortrekken en proberen de grens met Malawi over te steken!!! Jaja, zoals mijn vader zou zeggen: dat is wel even andere koek!
Het was een heel impulsief besluit, we weten nog helemaal niet precies waar we heen gaan, maar morgenvroeg staan we met onze backpacks langs de kant van de weg in de hoop dat de bus naar Mbeya langs komt en ons op wil pikken... Zeer spannend en ik ben enorm opgewonden (ik bedoel excited en volgens mij is de Nederlandse vertaling opgewonden, ook al klinkt me dat eigenlijk behoorlijk raar in de oren--ik denk dat ik nu vrijwel het Engels net zo vloeiend als het Nederlands spreek en ik merk dat ik nu voor het grootste gedeelte in het Engels denk)
Het volgende bericht zou dus misschien wel vanuit Malawi kunnen komen!!
Hoe het idee is ontstaan is als volgt: twee weken geleden nodigde Mr. Asumile Ella en mij uit om op zondag bij hem thuis op bezoek te komen. Dit was een erg leuk bezoek en hij stelde voor, aangezien we in de maand april erg veel vrije dagen en daardoor lange weekenden hebben, om samen met hem naar Mbeya (Zuid-West Tanzania) en Lake Nyasa te gaan, het gebied waar hij vandaan komt. Ella en ik raakten erg enthousiast, maar toen we hem gistermiddag vroegen of hij nog van plan was om te gaan, vertelde hij dat hij geen geld had voor de reis, maar dat we wel alleen konden gaan en dat hij ons een plattegrond zou geven.
Mijn eerste reactie was om het er maar bij te laten zitten, maar toen Ella en ik het er die avond (eigenlijk gisteravond dus, haha) over hadden en we onze lonley planet erbij pakten, besloten we om het gewoon te doen en om zelfs te proberen om de grens over te steken! Voor mama en opa: Ella heeft al ervaring met back-packen in Afrika, dus maak jullie geen zorgen. Bovendien nemen we onze telefoons mee en bellen we de Fairleys of McHughs zodra er iets mis is.
Ik vind het wel jammer dat Mr. Asumile niet mee gaat en dat we z'n vrouw en z'n boerderij in Mbeya niet te zien krijgen.
We hebben hier tijdens het bezoek aan zijn huis in Iringa al wel heel veel foto's van gezien en daar kwam ik tot een verbazingwekkende ontdekking. Mr. Asumile, de wat oudere leraar (ongeveer in de 60) die mij altijd 'Green' noemt, is, durf ik wel te stellen, behoorlijk gek op mij. In het begin stelde hij altijd dat ik met zijn zoon moest trouwen, maar daarin is hij de laatste tijd van mening veranderd: hij wou het liefst wel zelf met mij trouwen.
Ik dacht altijd dat het een grapje was en zei hem dat hij al een vrouw heeft en dat ik veel en veel te jong ben.
Toen ik aan het begin van het bezoek aan hem vroeg hoeveel kinderen hij eigenlijk had zei hij echter weer: "Nou, als we de kinderen van jou en mij erbij optellen dan zouden we een heel voetbalelftal van Arsenal kunnen vormen!" (Nog een keer voor opa: ik ambieer het helemaal niet om een heel voetbalelftal van Arsenal aan kinderen te gaan krijgen, laat staan baren en laat staan met een man van 63.)
Maar goed, toen we een kwartiertje later door zijn fotoboeken, waar tot mijn grote verbazing ook een aantal foto's van mij in zaten, bladerden kwamen we tot de ontdekking dat zijn huidige vrouw erg jong is; om precies te zijn 25!!!

Gelukkig heb ik naast Mr. Asumile ook nog een jongere aanbidder (ik bedoel, dan weet ik ook weer dat ik toch wel redelijk goed in de Tanzaniaanse markt lig.) genaamd Peter. Nou, erg gelukkig ben ik hier eigenlijk helemaal niet mee want hij begint aardig wat stalkerig gedrag te vertonen.
Elke dag hoor ik wel een paar keer, met name van Ella en Annais, dat Peter me zoekt of dat Peter me wil spreken.
Hij heeft me een keer een zak bepaalde vruchten cadeau gegeven en wil me de hele tijd andere dingen cadeau doen, hij zegt elke keer als ik hem tegen kom hoeveel hij me gemist heeft en hij wilde zelfs in de vakantie een paar dagen langer op school blijven om mijn ouders te ontmoeten.
Sinds kort heeft hij, helaas merk ik nu, mijn telefoonnummer en stuurde hij me het volgende smsje:
"Hi Myrte, do you want to go up to the hell with me tomorrow?"
Ik dacht nog: nou moet het niet veel gekker worden! De één wil een voetbalelftal aan kinderen met me krijgen en de ander wil samen met me naar de hel...
Peter bedoelde hill. Hij wou me meenemen de bergen in. Gelukkig kon ik die dag niet vanwege het welkomstfeest van Form 5 en Form 1 leerlingen (errug leuk, de hele middag was er disco en ik heb erg veel gedanst!), maar ik moet die lieve Peter nog even duidelijk maken dat dit soort dingen in een leraar-leerling (ooh, wat vind ik het toch leuk om een leraar te zijn!) relatie niet kunnen.

Goed, ik ga nu stoppen, het is vijf voor elf en morgen ga ik om kwart over vijf opstaan om kwart over zes, hopelijk, op de bus te kunnen stappen.
Daarnaast heb ik gisteravond tot 2 uur 's nachts bij Juma Hamisi en Desmon thuis gezeten. Ik heb om half elf gezegd dat ik naar huis zou gaan, maar de gesprekken waren zo leuk (vooral over de enorme cultuurverschillen) (bij Desmon rolden tot twee maal toe de tranen over de wangen van het lachen), dat het 2 uur is geworden. Vandaag na de lerarenvergadering, waarin ik heftig zat te knikkebollen, ben ik even 'gaan liggen' en heb ik voor twee uur (van 5 tot 7) als een blok geslapen.

Dit ga ik nu weer voortzetten. Ik hoop dat jullie tevreden zijn met dit nieuws.
Oh ja, over nieuws gesproken: hoogst waarschijnlijk kom ik binnenkort op de Nederlandse radio. Derek is hier en ik ga hem na de pasen ontmoeten. Daarnaast staan er twee grote foto's van Oscar en mij in een Tanzaniaans blad van de overheid!
Ik ben dus al aardig opweg naar de eeuwige Tanzaniaanse roem.

Myrte

Voor mijn vriendinnen: ik bedacht me ineens dat heel veel van jullie natuurlijk allemaal jarig zijn geweest en dat ik dit eigenlijk gewoon helemaal vergeten ben...
Ik weet niet of jullie uberhaupt nog op iets van mij rekenden (met zeer grote frustratie vraag ik mij altijd af hoe mijn moeder zo ontzettend attent kan zijn en ik zo ontzettend het omgekeerde)...
Maaike D. (en opa, alweer. En oh gut, Oscar...daar wil ik liever helemaal niet over beginnen), bijvoorbeeld, ik heb hier nu al langer dan een maand een kaartje voor je liggen en ik bladerde laatst terug in mijn dagboekje en zag dat de taak 'kaartjes schrijven en sturen' ook al langer dan een maand in al mijn takenlijstjes staan..

Ik hoop dat jullie mij kunnen vergeven, ik ben enorm dol op jullie allemaal, heb heel veel zin jullie allemaal weer te zien en ik zal de grootste taarten bakken voor jullie volgende verjaardagen!
Zoenen, zoenen en nog meer zoenen, Myrte de Pyrte!