Sorry, maar hier zijn ze dan:mijn nieuwe avonturen

Lieve, lieve, lieve allemaal,

Het spijt me verschrikkelijk dat ik nu pas, na meer dan een maand, een bericht op de site plaats. Ik heb in verband met vergaderingen en sportafspraken met Ella 's middags geen tijd meer om het computerlab te bezoeken en 's avonds heb ik er nooit zoveel zin meer in en ga ik liever bij Juma en Desmon, Godfrey of de McHughs op bezoek (de afgelopen twee weken waren Alam en Nesto, twee jongens van rond de 20, hier. Ze logeerden bij de McHughs en vele avonden waren Laura, Ella, Annais en ik hier nu ook te vinden om onze, inmiddels goede vrienden gezelschap te houden. Dat waren geweldig leuke avonden!) of kijk ik met Ella 'Friends' of een film. Friends begint me nu echter een beetje de neus uit te komen, dus dat is behoorlijk goed nieuws voor jullie. Het punt is dat Ella en ik de gewoonte hebben ontwikkeld om tijdens het eten een aflevering van Friends te kijken en na één aflevering wil je bijna altijd nog een tweede zien en zo geraak je in een vicieuze cirkel van Friends-verslaving. Gelukkig doet de Friends-verzadiging nu intrede, want we begonnen al bijna twee geisoleerde slome duikelaars te worden.
Ella en ik koken nog steeds altijd samen en hebben daar de grootste lol in. Vooral het feit dat op sommige dagen bijna tweederde van onze gespreksstof rond het thema 'eten' ligt doet ons vaak de slappe lach krijgen. En ook wanneer we soms met vijf dingen tegelijk bezig zijn in dat piepkleine keukentje van 4 vierkante meter met 1 kleine kookplaat en elkaar behoorlijk in de weg lopen. Toch maken we nu behoorlijk lekkere en gezonde maaltijden en ik heb al een goede finesse ontwikkeld voor het 'chapati maken' (rond en plat brood dat je bakt in de pan. Het lijkt het meest op een pannenkoek) Ella zegt dat ze de beste zijn in heel Iringa!
Maar goed, nu zie je maar weer: ik kan me niet richten op één punt en heb alweer een half kantje vol geschreven met van alles en nog wat terwijl het eigenlijk een korte introductie moest zijn. Er zit niks anders op dan jullie te waarschuwen : naar alle waarschijnlijkheid wordt dit een verschrikkelijk lang bericht. Ik heb enorm veel te vertellen en iets kernachtig opschrijven schijnt me (zie bovenstaande) niet te lukken.
Ten eerste moet ik natuurlijk vertellen over onze poging om naar Malawi te reizen. De foto's hebben jullie al kunnen zien, hier nu dan eindelijk het verslag. (Het eerste deel heb ik al in mijn dagboek geschreven toen we onderweg waren, het tweede deel zal ik nu schrijven voorzover ik het me kan herinneren..)
Het is 14 april, 19:45 uur. Ella en ik zijn in Kyera, een klein dorpje vlak bij de grens met Malawi. We hebben net besloten om toch niet de grens over te steken in verband met tijdgebrek. In plaats daarvan gaan we morgen naar Matema Beach, een dorpje aan het topje van Lake Nyasa (of Lake Malawi), Tanzania's derde grootste meer dat zowel aan Malawi als Mozambique grenst.
Onze reis is vandaag al heel vroeg begonnen. Om tien over zes 's ochtends stonden we bepakt en bezakt in het donker aan de kant van de weg voor de school. Men had ons verteld dat er om kwart over zes een bus richting Makambako langs zou komen, maar toen we daar stonden en er verder letterlijk geen kip te bekennen was (voor Afrikaanse begrippen heel bijzonder, kippen lopen er namelijk overal) begonnen we toch een beetje te twijfelen. Bovendien: hoe zou de bus ons moeten zien staan in het donker?
We zagen onszelf al daar om acht uur nog staan, terwijl de jongens, op weg naar het ontbijt, langskomen met de vraag : 'Madams, what on earth are you doing??' 'Well, we are planning to go to Malawi..'
(De jongens verblijven in een hostel buiten de campus langs de kant van de weg. Als je buiten de campus stapt is er één lange rechte weg, die van Dar es Salaam naar Mbeya.)
Maar goed, daar stonden we dus vanochtend, toen we toch ineens iets aan hoorden komen. Er verschenen twee lichtjes in de verte, met half dicht geknepen ogen tuurden we 'is that a bus?' maar nee, helaas, het was een vrachtwagen.
Enkele minuten later kwamen er twee voortuigen aan en het bovenstaande herhaalde zich: 'Is that a bus?', nee het voorste voertuig bleek weer een vrachtwagen. Het tweede voertuig, dat er vlak achter reed, was wel een bus, maar dat zag ik pas toen hij ons zo ongeveer al voorbij was.
Ik weet niet meer precies wat voor wanhopig gebaar ik heb gemaakt, maar het werkte en de bus (een normaal grote passasiersbus) stopte met piepende remmen.
We moesten echter wel de hele reis tot Makambako in het gangpad staan samen met nog 18 anderen en onze backpacks (ooh, wat zijn die dingen onhandig!) en dit deed me, zeker als de conducteur (ja, die hebben ze hier in bussen) er langs moest, nog het meeste denken aan een spelletje 'Twister'. Altijd leuk, maar niet om zes uur 's ochtends.
In Makambako zijn we met hulp van een lerares van Iringa Girls Secondary School, waar we in de bus contact mee hadden gelegd, op een iets kleinere, medium bus over gestapt, welke ons naar Mbeya heeft gebracht.
De reis was comfortabel, we hadden zitplaatsen en het enige minpuntje was de lekke band die we kregen, waardoor we drie kwartier 'in thee middle of nowhere' stil hebben gestaan. Desalniettemin kwamen we veiling en redelijk vroeg in Mbeya aan.
Hoe het verder moest wisten Ella en ik eigenlijk niet en we wilden eerst even ergens lunchen om dan te bespreken en bekijken waar we heen zouden gaan.
Ik was in de bus aan de praat geraakt met Gaston, een leraar van Highlands Primary School die John en Joseph (de albino tweeling uit Pre-Form 1) in zijn klas had gehad en die verschrikkelijk aardig was. Hij heeft ons in Mbeya begeleid, ons getrakteerd op een Tanzaniaanse lunch in een klein restaurantje en ons op de 'dala dala' naar Kyela gezet. Dit was een dala dala rit van 3 uur(!!), ik ben 12 keer van plaats verwisseld, m'n ledematen hadden het soms zwaar te verduren, maar tot mijn en Ella's grote verbazing wende ik eraan en ben ik zelfs in slaap gevallen! Ik werd wakker door een gierend lachen van mijn buurvrouwen om mijn geknikkebol..
Toen we in Kyela aan kwamen was het al behoorlijk laat en we moesten op zoek naar een slaapplaats en iets te eten. Maar voor dit alles wou Ella, die vanuit de dala dala een kantoor van Scandinavia Express (de goede en zeer comfortabele bussen waarmee ik altijd van Dar naar Iringa reis) had gezien, een busticket kopen voor maandag om terug naar Iringa te gaan.
Nadat we een redelijk goed en goedkoop hostel hadden gevonden gingen we op zoek naar iets te eten. Er was een klein restaurantje in het hele dorpje, waarvan de menu-kaart ons niet heel erg aansprak en we besloten iets te eten van 'de straat' te plukken. We eindigden met allebei een geroosterde mais-kolf, brood en avocado's. Prima. In de nacht hebben Ella en ik de grootste en meest erge onweers- en regenbui ooit meegemaakt.
De volgende ochtend moesten we via een dorpje genaamd Ipinda aan Matema Beach zien te komen. Naar Ipinda werden we gebracht achter in de laadbak van een pick-up truck. Wij dachten nog dat we op een bijzondere manier aan het reizen waren, maar dit bleek de enige manier van vervoer naar Ipinda te zijn. De wegen waren namelijk voor het grootste gedeelte pure modder en blubber, maar dit vond ik echt geweldig. De omgeving was prachtig en het leek echt op een tropisch regenwoud. Alles was gemaakt van bamboo inplaats van hout, sommige bamboohuisjes waren helemaal ingeregend, heel veel bananenbomen, palmbomen en bamboostruiken en natuurlijk rijden door enorme plassen water met een pick-up truck! In één woord geweldig!
Ipinda was een heel klein modderig dorpje, waar Ella en ik ongeveer drie uur hebben doorgebracht omdat er geen vervoer was. Of beter gezegd: het vervoer (een pick-up truck) was er wel, alleen er waren nauwelijks pasagiers en de conducteur (zoals ik al zei: elke bus, maar ook elke dala dala heeft zowel een chauffeur als conducteur) wou niet vertrekken voordat er meer passagiers waren. In een understatement kan gezegd worden dat Ipinda nou niet bepaald een erg druk bezocht plaatsje is.
Drie uur later hebben we uit pure frustratie een deal met de conducteur gesloten dat hij ons en nog drie anderen voor het dubbele bedrag onmiddellijk naar Matema zou brengen.
Onderweg stopte deze conducteur de truck echter zo vol (21 kratten frisdrank, stapels brandhout en 6 oude vrouwen) dat Ella en ik op de stang van het dak van de pick-up belandden! Dit was de oncomfortabelste manier van reizen tot nu toe, zeker voor mijn achterste en mijn gezicht waar, als ik niet oppaste, de hele tijd palmboombladeren in geslagen werden.
In Matema aangekomen weigerden we onze conducteur het beloofde bedrag te betalen in verband met slechte reisomstandigheden. Hij was hierdoor behoorlijk pissig, weigerde dit aan te nemen, dreigde dat hij de politie erbij zou halen, maar ging overstag toen Ella begon te schreeuwen.
Er waren twee 'resorts' aan Matema Beach en Ella en ik kozen voor de wat duurdere en best onderhouden plaats. Het was pal aan het strand en vanaf onze kamer was het misschien twee tellen lopen.
We hebben heerlijk gezwommen, het zoete water had een heerlijke lauwe temperatuur.
Ooh, voor ik het vergeet te vertellen: de dag daarvoor, in Kyela, was ik erachter gekomen dat mijn telefoon gestolen was in de dala dala (waarschijnlijk toen ik zo aan het knikkebollen was..)! De telefoon was oud en functioneerde nog maar half, maar het vervelende was dat ik al mijn contacten kwijt was. Onder andere dat van Gaston, die ons nog zou bellen om te kijken of we goed aan waren gekomen, en Derek (de broer van Barry Thorne, die voor een paar weken in Iringa was en een interview met mij wilde doen voor Wereldomroep Nederland), die had gezegd dat hij mij zou bellen na de pasen, kon mij nu ook niet meer bereiken.
Na het zwemmen zaten Ella en ik wat bij te komen op het terras (reizen is zwaar vermoeiend) en te kijken naar een groepje wazungu dat voor onze neus aan het volleyballen was. We waren te vermoeid om mee te doen, maar raakten aan de praat met een van de meisjes die even later naast ons kwam uitrusten. De groep bleek ook uit Iringa te komen en toen wij ons verhaal vertelden kwam ineens één van de jongens die nog aan het spelen was op ons afgerend met de vraag: 'Is één van jullie misschien Myrte?'. Ja, ja, je gelooft het niet, maar het was Derek! Derek Thorne!
Derek en zijn vrienden vertelden ons dat ze de volgende dag een 'hike' zouden gaan doen naar een waterval en nodigden ons uit om mee te komen!
Dit hebben we gedaan, zoals de foto's ook al hebben laten zien en het was een geweldige maar soms barre tocht. Op vele punten moesten we de rivier oversteken en tot ons middel het water in. In het begin deden we (de meisjes: Ella, Fid en ik) onze broek nog uit en Derek zijn schoenen, maar na een paar keer oversteken kon het ons niks meer schelen, alles werd toch nat, dat was onvermijdelijk.
Daarnaast waren de paadjes soms onbegaanbaar, moesten we over gladde stenen, van de ene op de andere gladde steen springen, langs diepe afgronden of met een touw langs een steile rots omhoog klimmen. Een paar keer is Ella in de rivier zelf uitgeleden en werd ze een stukje door de stroming meegenomen. Het grappige was dat ze allereerst voor de veiligheid van haar tas met camera zorgde!
Bij de waterval aangekomen hebben we heerlijk gezwommen in het koude water en het is mij gelukt (vraag me alsjeblieft niet hoe) om onder de waterval zelf te komen.
Op de terugweg, toen ik net dacht : 'Goh, ik ben nog helemaal niet uitgegleden', viel ik plat op de stenen en had ik een grote wond op m'n kin. Ik kon deze echter zelf niet bekijken en zag alleen de afgrijselijke uitdrukkingen van iedereen die om me heen stond om de wond te bekijken en het bloed.
In de chalet waar Derek en zijn vrienden in zaten heeft Ella de wond verbonden en op dit moment zie je alleen nog een klein litteken.
Die namiddag toen we aan het strand lagen bij te komen van de tocht begon het keihard te regenen en onweren en dit hield maar niet op. Ella en ik hebben een lift (tegen betaling) terug gekregen van een Duitse pastoor, want we vonden het te riskant om te wachten tot de volgende ochtend omdat dan misschien de wegen onbegaanbaar zouden kunnen zijn door de regen.
We hebben weer een nacht in het zelfde hostel in Kyela overnacht en zijn toen de volgende ochtend met Scandinavia terug naar Iringa gereisd.
Tot zover het verslag van onze reis naar Matema. Derek heb ik, vanwege omstandigheden, naderhand maar één keer ontmoet en van het interview is niks meer gekomen.
Ander nieuws van Ruaha is dat ik van 'baan' gewisseld ben. Ik ben nu de nieuwe bibliothecaresse/librarian van de school en niet meer Becky Fairleys assistant. In het begin zag ik deze verplaatsing helemaal niet zitten. De bibliotheek ligt nogal ver verwijderd van de kantoren zoals het secretariaat en de Moral Education office, waar ik normaal altijd werkte en ik dacht dat ik nogal geïsoleerd zou worden. Dit bleek echter helemaal niet het geval, integendeel. Maar nu zijn het vooral de studenten die me gezelschap houden en dit vind ik heel erg leuk! Hierdoor vind ik het het leukste baantje dat ik tot nu toe gehad heb hier! Of in totaal: het leukste baantje dat ik tot nu toe gehad heb! Ook het lesgeven vind ik echt geweldig en ik ondervind totaal geen problemen meer met mijn klassen. Ik kan het niet beschrijven, het is gewoon geweldig! Nu bijvoorbeeld, nu ik dit schrijf, staan John, Joseph en Patrick hier met mij te kletsen en ook al houden ze me behoorlijk van het schrijven af, het is heel gezellig! (Madam, wat voor eten krijg je in het vliegtuig?) Vaak komen de Form 6 studenten langs, help ik ze met hun research en hebben we goede gesprekken over van alles en nog wat.
Kortom, mijn werk bevalt me heel erg goed. Maar ook buiten mijn werk om bevalt m'n leven hier in Tanzania uitstekend!
Van een electriciteitsprobleem zijn we nu, sinds een paar weken, over gegaan op een waterprobleem en hebben we dagen achter elkaar geen stromend water in ons huis.
Dit betekent dat we water moeten halen van de pomp (ongeveer 25 meter van ons huis vandaan), dat ons huis vol staat met grote emmers opgeslagen water, dat we dagen lang onze wc nauwelijks kunnen doorspoelen, dat er bergen afwas blijven staan en dat we er zelf ook niet bepaald schoner op worden.
Vorig weekend heb ik op een zondagochtend 6 emmers water achter elkaar op gehaald, wat in totaal neer kwam op ongeveer 100 liter en wat zowel een goede spier- als cardio-oefening bleek te zijn. Met de laatste emmer heeft Loyce me geholpen, maar zij droeg deze echter op haar hoofd. Dit is duizend maal makkelijker en beter en ik wou dat ik dat ook kon!
Ik heb in de tijd dat ik niks van me heb laten horen ook nog een andere 'trip' gemaakt en wel naar Mbozi, een dorpje vlak bij Mbeya. Ditmaal echter in het kader van een schoolreisje om de meteoriet die lang geleden in Mbozi is gevallen te bekijken en Annais en ik gingen mee onder de noemer 'begeleiders'.
Om vijf uur 's ochtends zijn we vertrokken en 's nachts om half één waren we weer terug. De meteoriet was ongeveer 1 bij 4 meter en kon net zo goed een klein rotsblokje zijn, maar dat drukte de pret niet en er zijn meer dan driehonderd foto's genomen (een groepje studenten boven op de meteoriet, hetzelfde groepje ervoor en ernaast, een groepje met madam Annais en Myrte op, naast en voor de meteoriet, alle leraren op, voor en naast de meteoriet en ga zo maar door (voor een half uur).
Iedereen was sowieso enorm enthousiast over de hele 'study tour' en alles wat we tegenkwamen werd als bijzonder en als 'teaching aid'(les material) gezien. Zo riep mr. Mugga op de heenreis dat er links van ons rijstvelden lagen en dat we nu door iets wat 'mist' heette reden. En nam mrs. Mugga stukjes mos, takken, bladeren en twee grote giftige spinnen mee. Dit laatste vond ik nogal eng, want ze zat in de bus vlak naast me met de plastic fles met de twee spinnen (ongeveer zo groot als een tennisbal, met een dik geel lijfje en lange, dunne, zwarte poten), zeker toen de dop van de fles er de hele tijd af was.
Op de terugweg hebben we nog even een stop gemaakt bij de grens met Zambia en hebben we met z'n allen nog even enkele seconden in Zambia gestaan.
De reis is al met al een succes te noemen als we de manier van transport niet mee rekenen. We zaten met z'n veertigen in een medium bus voor 25 personen en Desmon, bijvoorbeeld, heeft de hele weg (7 uur heen en 7 uur terug) gestaan.
De 'Bongo Flavour' (swahili rap) die de hele reis keihard uit de speakers kwam heeft hem denk ik op de been gehouden, Desmon is gek op Bongo Flavour.
Annais en ik inmiddels ook. Dit is ongeveer het enige dat ons een beetje bindt. We zijn beiden dol op muziek en dansen (zij wat meer dan ik, trouwens) en sinds een paar weken gaan we dan ook vaak samen naar Ruaha International Disco in Iringa town!
Vorige week gingen we samen met Desmon en Msasalaga en gister is Ella meegegaan. We vermaken ons altijd opperbest en ik heb de volgende dag altijd spierpijn, vooral op een raar plekje in mijn heup door al dat dansen op rap, hip-hop en r&b (andere muziek hebben ze hier nog nooit van gehoord).
Dat waren alle hoogtepunten denk ik wel weer. Ik heb hier nu nog maar 5 weken en raak bij deze gedachte zowel triest als wanhopig. Ik wil eigenlijk helemaal niet meer terug. Ik hou van m'n leven hier, ik hou van de mensen hier, ik hou van Tanzania! Ook al verheug ik me erg op het weerzien van mijn familie en vrienden in Spanje en Nederland en wat andere kleine dingetjes die vooral met 'luxe' te maken hebben, ik weet zeker dat ik na een paar weken hevig zal terug verlangen naar hier.
Gisteren heb ik voor de laatste keer afscheid genomen van Becky Fairley. Ze is vertrokken naar Amerika en als ze terugkomt ben ik er niet meer. We hadden beide tranen in onze ogen. Ik heb van haar twee kettinghangertjes gekregen.
Toen we vorige week dinsdag de 'verkondiging van de Bab' vierden in het Baha'i centrum in Iringa, was ik de hele tijd zo weemoedig en emotioneel dat ik niks anders gedaan heb dan tegen m'n tranen vechten.
Iedereen aan wie ik hier vertel dat ik al zo snel weg ga is hierdoor behoorlijk verontwaardigd en smeekt me om te blijven en om hier te gaan studeren.
Het klinkt voor mij allemaal heel erg verleidelijk, maar de RUG in Groningen wacht op me en sinds een paar dagen wacht er ook een kamer op me in de Kapteijnlaan in Groningen... Ik ben erg benieuwd hoe ik het daadwerkelijk zal vinden om weer terug te zijn.
Voor nu probeer ik zo weinig mogelijk aan mijn vertrek te denken en van iedere seconde te genieten.
Heel veel kussen en geen zorgen: ik heb een ticket voor 30 juni. Dan vlieg ik van Dar es Salaam naar Londen en vervolgens naar Barcelona.
Myrte