Halungu, Ipapa, Iringa, Begur

Inderdaad, ik ben weer terug. Hier dus misschien wel mijn laatste verslag. Een verslag over mijn laatste momenten in Tanzania, mijn reis en mijn eerste momenten in Spanje.
Ik kan bijna niet geloven dat ik vorige week nog in Tanzania zat. De contrasten zijn zo groot dat ik de eerste dagen na mijn aankomst in een kleine 'shock' verkeerde.
De contrasten waren helemaal groot geworden doordat ik m'n laatste dagen in Tanzania in wat we in het Engels 'the village' noemen heb doorgebracht. Het gebied waar ik verbleef heette Mbozi, de twee dorpjes Halungu en Ipapa.
Samen met Laura ben ik hier heen gereisd om vele vrienden van ons te bezoeken.
Op donderdag 22 juni zijn we vertrokken richting Mbeya, waar Zawadi, jullie waarschijnlijk wel bekend van eerdere verhalen, ons op stond te wachten.
We hebben bij zijn broer in Mbeya gelunchd, onze eerste ugali maaltijd waarvan nog velen zouden volgen. Daarna zijn we met z'n drieën naar Halungu vertrokken boven op een enorme vrachtwagen.
We kwamen aan met het schemerdonker zonder dat iemand in het dorpje op de hoogte was van onze komst, maar dit laatste bleek hier geen enkel probleem en we werden heel vriendelijk ontvangen in het huis van Fred, een lid van het Regional Baha'í Council die ik wel eens op de school had gezien.
Laura, Zawadi en ik zijn onmiddellijk naar Alam en Nesto op zoek gegaan en we vonden ze in hun kamertje. Alles moest zo'n beetje op de tast, met petroleumlamp of zaklamp want het was pikke donker tegen die tijd en er was geen elektriciteit.
Een enthousiastere begroeting heb ik in m'n leven nog nooit meegemaakt! Alam en Nesto waren zeer verrast.
Met z'n vijven gingen we terug naar Freds huis om te eten en na het eten meldde Fred ons dat het badwater klaar was en hebben Laura en ik om de beurt in het buitenhokje met een enorme tobbe met warm water een bad genomen.
We hadden onze eigen petroleum lamp, sliepen met z'n tweeën op een een-persoons matras en werden 'naar bed gebracht' door Nesto, Alam en Zawadi, dus de eerste nacht kon niet beter!
De volgende dag hebben we vooral alle studenten bezocht en het was geweldig om ze in hun eigen omgeving te zien en hun families te ontmoeten! We konden niet warmer welkom geheten worden door iedereen en we kregen overal eten en drinken aangeboden waardoor we aan het eind van de dag zo vol als een potje met peren zaten. Vooral veel pinda's, mais, ugali, bananen en soda's. Bij Deborah thuis werd er iemand helemaal op uitgestuurd om voor ons soda's te halen.
Halungu is een klein dorpje midden in het platteland en alle families zijn dus 'boeren'. Er werd veel mais en koffie verbouwd en de verwerking hiervan zag je bij alle families thuis. Je zult het goed op de foto's kunnen zien.
De huizen lagen wel behoorlijk ver uit elkaar, waardoor Zawadi, Stafford, Laura en ik 's middags twee fietsen hebben genomen.
Toen ik de mensen liet zien dat ik zelf ook wel kon fietsen stonden ze paf. Zij dachten dat de witte mensen alleen maar in auto's reden en de fiets vinden ze iets voor arme (dus zwarte) mensen.
's Avonds waren we bekaf en hebben we goede gesprekken met Nesto en Zawadi gehad bij kaarslicht.
De volgende dag (zaterdag) hebben Laura en ik ongeveer hetzelfde doorgebracht met veel bezoekjes aan bekenden. Overal werden we gevolgd door zwermen kinderen (sommigen hadden nog nooit een blank persoon gezien) en ik bleek vooral een sterke magneetwerking op ze te hebben. Op een gegeven moment begonnen de meisjes echter te vechten om wie mij een hand mocht geven en toen heb ik alle handen maar los gelaten.
Zaterdagmiddag was er 19daags feest en dit hebben we gevierd in het baha'í centrum van Halungu, waar we nog veel meer baha'í studenten van de school tegen het lijf liepen.
De viering was kort maar krachtig met veel dans en zang en ik was wederom bedolven onder de kinderen.
Halungu heeft een behoorlijk grote baha'í gemeenschap en dat is echt geweldig om te zien! Je vraagt je af hoe het in hemelsnaam ooit daar (in the middle of nowhere) is terechtgekomen.
De volgende ochtend vroeg zijn Zawadi, Laura en ik vertrokken naar Ipapa, een ander dorpje in de buurt.
Ipapa was qua afgelegenheid nog een graadje erger dan Halungu en om er te komen moest je 3 uur lopen, ander transport was er simpel weg niet.
De wandeltocht was zwaar en in de blakende zon. Gelukkig hoefden we onze bagage niet zelf te dragen, dat deden een paar kinderen (op blote voeten). Ja, je leest het goed, maar ik kon hier geen bezwaar tegen maken want dat was verschrikkelijk onbeleefd.
Onderweg heb ik nog voor minder dan 1 cent een rietsuikerstengel van twee meter gekocht en deze met Zawadi, Laura en een jongetje dat met ons mee liep gedeeld.
Je ziet ongeveer iedereen daar onderweg suikerriet eten, maar ik moet je zeggen dat het simpeler lijkt dan het daadwerkelijk is. Zij rukken in twee tellen de bast van de stengel met hun tanden, maar dat kreeg ik hoe ik m'n best ook deed niet voor elkaar, waardoor Zawadi mij aldoor moest helpen. Daarnaast waren Zawadi en zelfs het kleine jongetje tien keer sneller klaar dan ik.
Toen we er uiteindelijk bijna waren liepen we 'tegen een begrafenis aan'. Een tante van Zawadi was overleden en nu kwamen alle vrienden en kenissen in het huis van de oom bijeen om hun respect te tonen.
Ik denk dat er wel meer dan honderd mensen rondom het huisje zaten en alle honderd ogen waren op ons gericht toen we aankwamen. Van tevoren hadden we, op verzoek van Zawadi, snel een kanga omgeslagen en daarna hebben we veel mensen gegroet in de plaatselijke taal 'kiniha', die zawadi ons snel even had bijgebracht.
Als je mensen wil groeten in kiniha moet je volledig op je hurken gaan zitten, waardoor het, zeker als het om meerdere mensen gaat, een behoorlijk vermoeiende bezigheid wordt. De mensen vonden het echter prachtig dat we het konden!
Binnen in de woonkamer zat een hele groep oude vrouwen bijeen, wat ook een typisch onderdeel van het rouwproces bleek te zijn. Binnen hebben we wederom iedereen gegroet en pole sana (heel erg sorry voor uw situatie) gezegd, waarop alle vrouwen plechtig klapten als dank (dat was blijkbaar de gewoonte).
Laura was moe van de tocht en raakte behoorlijk prikkelbaar van al die mensen die onze aandacht wouden, dat we op haar verzoek betrekkelijk snel zijn doorgelopen.
We kwamen aan bij het baha'í centrum van Ipapa, kregen te horen dat we hier zouden overnachten en hebben toen onze spullen daar gedumpt.
Daarna heeft Zawadi ons meegenomen naar zijn huis, waar een onderdeel van dezelfde begrafenis plaatsvond en ongeveer 30 mensen waren.
We vonden gelukkig een rustig klein kamertje om te eten, maar vervolgens kwamen alle vrouwen zelf binnen om ons te groeten, waardoor ik me een soort koninklijk bezoek voelde.
Na verloop van tijd begon ik het echter vervelend te vinden en had ik echt behoefte aan wat rust en privacy.
Na vele begroetingen en gesprekken met vertaling van Zawadi zijn we terug gegaan naar het baha'í centrum, waar Laura en ik een bad hebben genomen.
Dit bad was écht in de buitenlucht alleen omringd door een bakstenen wandje en een rieten matje voor de deur opening. Het was donker en behoorlijk koud, maar ik heb zelfs m'n haar gewassen.
's Avonds kwamen zo'n beetje alle baha'ís uit het dorpje naar het baha'í centrum om voor ons te zingen en te dansen!
Toen de bewoners van Ipapa, ongeveer 20 jaar geleden, voor het eerst van het baha'í geloof hoorden heeft het hele dorp zich ineens masaal baha'í verklaard! Dit kwam doordat veel bewoners dezelfde voorspellende dromen hadden gehad over de komst van het geloof daar! Een heel bijzonder verhaal dat door een ieder met wie wij spraken weer opnieuw werd verteld.
Ik heb nog nooit zo'n enthousiaste en goed werkende baha'í gemeenschap gezien terwijl Ipapa echt, echt in 'the middle of nowhere' is! Ongelofelijk.
Toen ik de volgende dag (maandag) wakker werd, naar de wc ging (echt een gat in de aarde)en daarna wat rond liep op het terrein vroeg ik me echt af of dit dezelfde wereld was waarin ik zelf geboren was! Rondom waar wij zaten was gewoon niks. Uitgestrekte velden, heuvels en bergen in de verte met niks erop. Geen bebouwing, geen wegen, niks.
Loyce, een van de studenten van de school die in Ipapa woont, vertelde ons ook dat er ongeveer 1 keer per week een auto langs komt. Vroeger als kind rende zij altijd achter de auto's aan als die langs kwamen, omdat dit een zeldzame gebeurtenis was!
Laura en ik hebben maandag veel tijd bij deze Loyce doorgebracht. Zij is van onze leeftijd, de oudste dochter van haar ouders en zij heeft er een aantal jaar geleden voor gekozen om baha'í te worden terwijl haar ouders nog christelijk zijn.
Loyce wou dat Laura en ik na de lunch nog even met haar ouders gingen praten over het geloof en dit hebben we gedaan.
Haar ouders keken vooral erg op van het feit dat Loyce zowel met hen als ons kon communiceren en dat ze het gesprek zelfs kon vertalen! Ja, Loyce is een goede form 4 student die het engels goed gebruikt.
's Avonds hadden we weer een zelfde viering in het baha'í centrum en wederom was dit geweldig leuk! Erg veel zang, drum en dans! En dat allemaal in het pikkedonker bij alleen een flauw lichtje van een kleine petroleum lamp!
Ze gingen door tot over twaalven, maar Laura en ik zijn eerder naar bed gegaan omdat we kapot waren.
We sliepen in een klein kamertje met enorm veel zakken mais erin op een rieten matje op de betonnen vloer. Gelukkig hadden we zelf een slaapzak meegenomen anders hadden we het ijskoud gehad daar.
De eerste avond had ik hier namelijk behoorlijk last van aangezien Amina, Zawadi's zus bij ons in bed sliep en in haar slaap de slaapzak de hele tijd weg trok.
Toen wij de eerste avond op het punt stonden naar bed te gaan zei Amina ineens dat ze ook bij ons sliep!
Dit hoort allemaal bij het vaste gebruik om je gasten nooit alleen te laten en Laura en ik hadden in Ipapa ook helemaal geen privacy. 's ochtends, als je nog in bed ligt, komen er van allerlei mensen, waaronder mannen, binnen stormen om iets in het kamertje te pakken en twee keer stond ik zelfs half naakt mij om te kleden toen er een man binnen kwam en Laura ontzettend snel voor mij moest springen.
Dinsdag ochtend zijn wij ongelofelijk vroeg vertrokken samen met Zawadi, Ally (een student) en twee fietsen. Aangezien Ally de lichtste van ons was en ik kon fietsen heb ik gefietst met hem achter op. Later zijn we echter over gegaan op lopen omdat dit stuk de hele tijd 'heuvel op' was.
Toen we aan kwamen waren we uitgeput, uitgehongerd en mijn voeten waren rood bruin van het zand. Mijn voeten zagen er werkelijk waar uit als de voeten van een oude bibi(oma) in het dorp! Ongelofelijk.
Naast mijn bibi voeten had ik ook mijn kanga nog om en ik voelde mij een echte dorpeling die z'n ogen uit zat te kijken in Mbeya City (sinds januari mag Mbeya officieel een city genoemd worden)! Zoveel verkeer, zo'n drukte, dat was wel echt even iets anders dan Ipapa!
Zawadi en Laura hebben me op de bus gezet en uitgezwaaid. Dit was de laatste keer dat ik hun zou zien en ik kon m'n tranen natuurlijk weer niet bedwingen! We hadden er vijf geweldig leuke dagen op zitten met z'n drieën.
Thuis, op de school aangekomen, was iedereen geweldig blij om mij weer te zien en Juma Hamisi en Augustino vlogen mij zelfs in de armen!
Hierna was het echter heel snel tijd om afscheid te nemen. Augustino, Athumani, Matungwa en Anchedius kwamen hiervoor speciaal mij opzoeken en daarna ben ik zelf langs verschillende huizen gegaan.
Vooral het afscheid van Juma Hamisi en Desmon viel me (ik kan hier denk ik wel ons zeggen) zwaar; zij zijn de afgelopen maanden erg goede vrienden van mij geworden.
De laatste nacht in Tanzania heb ik bij Brian , een baha'í vriend in Dar es Salaam en die in het huis van de Sabet familie woont, doorgebracht. Hij ging de volgende dag om zeven uur namelijk de nieuwe vrijwilliger voor Ruaha ophalen van het vliegveld en kon mij daarom mooi naar het vliegveld brengen omdat ik daar om zeven uur moest zijn.
De vlucht was in één woord prima en het weerzien van m'n ouders en ditmaal vooral Dorus was geweldig!
Laura en ik begonnen twee maanden van te voren al enorm op te zien tegen ons vertrek en het echte moment van afscheid nemen. In de afgelopen weken is Laura hier echter steeds meer naar uit gaan kijken, maar ik moet helaas vertellen dat dit bij mij niet het geval is. Ik vind/vond het verschrikkelijk, ik was niet klaar om weg te gaan, ik wou daar nooit meer weg!
De laatste nacht bij de Sabet's heb ik tranen met tuiten gehuild in bed! Ik ben zo verschrikkelijk gelukkig geweest het afgelopen jaar, ik heb zoveel leuke nieuwe vrienden gemaakt, ik had zo'n leuke baan waar ik elke dag van genoot en dat moet ik nu allemaal achter me laten en dat komt ook nooit weer terug.
Sandra, een vrouw uit Dar es Salaam die de laatste twee weken op de school was voor een cursus, zei dat deze ervaring een juweel in mijn herinnering zal zijn en dat is zeker waar! Ik had me geen beter jaar kunnen wensen, het was fantastisch!
Mijn doel is nu om zoveel mogelijk geld voor de school in te zamelen, ik ga mijn beste vrienden snel allemaal een kaartje of brief sturen en gelukkig heb ik al wat contacten over de email gehad.
De eerste dagen hier waren, zoals ik al zei, behoorlijk zwaar. Ik voelde me lichamelijk niet zo lekker in verband met wat 'darm-probleempjes', maar geestelijk voelde ik me echter helemaal niet lekker!
Ik miste alles en iedereen zo dat ik heel erg vaak heb moeten huilen! Daarnaast had ik ook wel een beetje last van de bekende 'cultuurshock', want de verschillen tussen Ipapa en Begur kunnen werkelijk waar niet groter! Gelukkig steunden m'n ouders me enorm en hadden ze veel geduld met me!
Nu ben ik inmiddels weer redelijk gewend, maar er bestaat geen twijfel over: ik wil en ga zeker terug!
Heel veel liefs, Myrte

P.S. Denk alstublieft nog na of u de school of student zou willen sponsoren. Tot nu toe heb ik al honderd euro!