Verveling

Lieve allemaal,
Ik ben momenteel een beetje erg geïrriteerd, verdrietig en verveeld, dus ik weet niet of dit wel zo'n leuk berichtje wordt... Ik heb vannacht behoorlijk slecht geslapen aangezien Laura tot twee uur 's nachts op de computer aan het werk was in onze slaapkamer (certificaten uitprinten) en ze vanochtend om zes uur weer opstond. Normaal staat ze hooguit een half uur voordat ze moet werken op (ze vond het heel raar dat ik een uur van tevoren wou opstaan) vandaag stond ze drie uur van tevoren op... Toen ik aan haar vroeg waarom ze in hemelsnaam zo vroeg op stond, zei ze dat ze zich wou wassen...
Daarbij kwam ook nog eens dat het programma, dat eigenlijk om negen uur zou beginnen, pas anderhalf uur later begon, omdat de ouders toen pas kwamen! Becky had me hier echter gister al op attent gemaakt, want het is gewoon een feit dat Tanzanianen zich totaal niet om tijd bekommeren. Onderaan de aankondigingsbrieven voor een vergadering of bijeenkomst, merkte ik laatst op, staat altijd vermeld: alstublieft kom punctueel op tijd.
De ouders deden dit echter niet, maar hier was door iedereen rekening mee gehouden. Ik heb de hele tijd staan wachten, maar er was zoveel activiteit dat ik me niet verveelde. Het leukste om te zien was het koken. Dit gebeurde met in totaal een man (eigenlijk een vrouw) of dertig, die buiten in enorme pannen op vuurtjes koken. De meeste vrouwen en meisjes waren bezig met snijden, anderen deden de afwas en weer anderen deden het echte kookwerk.
Het programma vond plaats in de dining hall en was ongeveer volledig in het Swahili. Er werden veel speeches gehouden en er waren een paar optredens van de studenten. Er werd een gedicht voorgedragen, een lied gezongen en gezongen en gedanst. Dit was erg leuk om te zien!
Daarna werden de diploma's uitgereikt en sommige studenten kregen me toch een cadeaus! Ik heb eentje gezien die wel veertig pakjes had! De meeste studenten die hier naar school gaan zijn namelijk redelijk rijk, want hun ouders kunnen het schoolgeld betalen. Sommige studenten (onder wie alle baha'i studenten) hebben sponsors of worden gesponsord door de school en hoeven hierdoor helemaal geen, of maar een deel van het schoolgeld te betalen.
De studenten van form 4 die tot deze groep behoorden hadden allemaal maar een of twee pakjes.
Na de diploma-uitreiking was het tijd voor de lunch. Deze bestond echter grotendeels uit vlees en hierdoor kon ik alleen de groenten eten. Ik heb toen maar een pak koekjes bij de schoolshop gekocht, want ik had enorme trek.
De studenten liepen vandaag weer in en uit, om hun spullen bij ons neer te zetten, bij ons naar de wc te gaan of bij ons wat te eten. Laura had namelijk de sleutel aan een van de studenten gegeven. Er waren vier in huis, toen er ineens een moeder met kind uit onze badkamer kwam! Toen raakte ik echt geïrriteerd en heb ik tegen Laura gezegd dat ik niet wil dat ze de sleutel weggeeft.
Maar goed, de studenten doen dit, om even de vraag van Johanna te beantwoorden, omdat wij rijke westerlingen zijn en Laura het tot nu toe allemaal toelaat.
Ik vind het allemaal heel lastig en vervelend, want je weet niet zo goed waar je de grens moet trekken.
Toen ik na de lunch met mijn lepel die ik van huis had opgehaald (iedereen eet hier met de handen) terugliep, werd deze zo'n beetje uit mijn handen getrokken door studenten, die deze lepel even wilden lenen.
En zo gaat dat met alles. Aan Saskia hebben ze wel eens om geld gevraagd, geloof ik.
Ik heb me na de lunch maar even teruggetrokken in het computerlab, want daar had ik echt even behoefte aan.
De weekenden vind ik tot nu toe behoorlijk lastig, omdat ik dan niet goed weet wat ik moet doen, ik me een beetje verveel, met als gevolg dat ik jullie extra veel ga missen. Ik ga zo toch maar even dansen denk ik, want er is een disco momenteel en dan heb ik weer even wat afleiding.
Heel veel liefs en kussen Myrte