Ik ben in Iringa

Lieve allemaal,
wat leuk om te zo veel berichtjes te lezen! Dank jullie wel. Ik heb al zoveel dingen meegemaakt dat ik er wel een boek over zou kunnen schrijven. Ik heb een verhaal in mijn reisboekje staan over mijn verblijf in Dubai, wat een hele spannende belevenis was, maar deze zal ik later over typen.
Ik zal nu even, zo kort als ik kan, verslag doen van mijn tijd in Afrika tot nu toe.
Op het vliegveld ging alles goed. Ik kreeg mijn visum, de bagage was er en Becky Fairley, die mij op zou komen halen, was er ook. Ik heb toen een nacht in Dar es Salaam overnacht. In Dar es salaam keek ik mijn ogen uit, en de bewoners keken hun ogen uit naar mij... Ik was echt een bezienswaardigheid. Alles wat ik had gezien over Afrikaanse steden was werkelijkheid in Dar es Salaam! Het was geweldig. Ik ben er alleen wel bestolen... Ik droeg een plastic tas voor Becky met allerlei brieven er in die zij aan mensen moest geven, toen deze tas plotseling keihard uit mijn hand getrokken werd. Twee jongens renden er mee weg. Sandra, een wat oudere vrouw uit Australie, die mij aan de hand meesleepte door Dar es Salaam (oversteken is er erg gevaarlijk, alle autos rijden keihard en kris kras door elkaar en je moet letterlijk rennen voor je leven) zei na de overval: ' your a target 100 percent of the time', maar goed. Die avond hadden we een bijeenkomst bij de mensen waar Becky en ik logeerden. We hebben heerlijk vegetarisch, indiaas/perzisch gegeten. Er waren twee wat jongere jongens, broers, en van een van hen ,Sarmad, heb ik een simkaart gekregen voor in mijn telefoon! Ik heb toen smsjes gestuurd, maar naar de mobiel van Pieter werkte het niet,maar naar die van Oscar wel. Os heeft toen doorgegeven aan mijn ouders of ze mij zouden kunnen bellen, en drie kwartier later had ik ze aan de telefoon!
Geweldig!
Om half twee 's nachts heb ik nog met Oscar gebeld, dat was erg fijn. De volgende ochtend had ik waarempel al drie smsjes! Twee van Sarmad (ik heb er inmiddels al vier van hem, hij is er goed in) en 1 van Saskia.
De volgende dag (vandaag dus) ben ik met Becky met de bus naar iringa gegaan en ik ben om zes uur aangekomen. Wat ik allemaal heb gezien is onbeschrijfelijk! Ik zal dat later vertellen. Ik heb vandaag Saskia ontmoet, ze is erg ziek.
Ik zelf heb nu ook een beetje hoofdpijn, maar dat komt vast door de vele indrukken die ik vandaag heb opgedaan. Echt, het is ongelofelijk hier.
Ik heb vandaag bij Saskia en Laura gegeten en voor het eerst vis gegeten! En wat voor vis... Een klein visje dat in zijn geheel uit de pan kwam en door Laura en Saskia ook in zijn geheel werd opgegeten. Laura zat naast mij heerlijk op de hersens (het beste gedeelte van de vis)te kauwen. Ik heb de staart en kop niet gegeten, maar de rest wel en het viel me mee. Soms dacht ik heel even dat ik moest overgeven, maar ik hield me sterk. Het huisje waar Saskia en Laura wonen is erg klein en primitief en er komen de hele tijd studenten op bezoek. De studenten zijn trouwens erg blij om mij te zien, en lachen en giebelen als ik voorbij kom. Sommige,erg moedige, spreken mij aan en stellen zich aan mij voor.
In het huisje hebben ze een beetje last van kakkerlakken, maar het zijn niet zulke grote. Voor de rest komt er af en toe een 'kleine' vogelspin uit een gat in het dak, maar de studenten draaien hun hand er niet voor om deze te doden, zei Saskia. Verder hebben we een ' eastern' wc, of tewel een gat in de grond... Er is nog veel meer, maar dat vertel ik later, maar ik merk wel dat ik me er een beetje op heb verkeken en dat ik het best wel moeilijk zal krijgen om hier te wennen...
Maar ik doe mijn best, en de mensen zijn aardig, we hebben met een klein groepje gebeden gezegd, dus dat was fijn. Bovendien is Laura de vrolijkheid zelve, alhoewel ze af en toe wat naar ADHD neigt volgens mij.
Ik ga nu afsluiten, morgen probeer ik weer te schrijven,
Liefs,liefs, liefs Myrte