Dar es Salaam en grote schoonmaak

Lieve allemaal,
Hier komt het verslag dat ik gister al getypt heb, maar dat toen verdween. De verdere dagen in Dar es Salaam waren erg leuk, alleen Saskia heeft besloten om niet meer terug te gaan naar Iringa en dat is toch wel een grote teleurstelling voor mij. We kunnen erg goed met elkaar opschieten en hebben het erg leuk gehad de afgelopen dagen. Maar ze moet natuurlijk doen wat voor haar het beste is en wat haar gezond en gelukkig maakt, want de afgelopen vijf weken waren niks.
We hebben vorige week in een echte sloppenwijk van Dar es Salaam gewoond. Midden in deze wijk staan echter grote, met dikke muren omheinde huizen, waarvan Winnie en Gerald in een wonen. Het was een rare gewaarwording om met onze landrover 4x4 door deze wijk te rijden, alle armoede te zien en vervolgens de poort van de veilig omheinde kleine villa binnen te gaan. Het was eigenlijk gewoon een vervelende gewaarwording.
Op een dag vertelde Winnie mij dat ze de hele tijd een baby hoorde huilen bij de buren.
En aangezien zij zelf een baby heeft van ongeveer dezelfde leeftijd vond ze dit verschrikkelijk en wou ze er heen gaan om te kijken of ze kon helpen. Ze dacht namelijk dat de baby huilde omdat hij honger had. Ik ben meegegaan om ze een bezoek te brengen, maar ze waren allemaal binnen (meestal zijn ze buiten) en we keken tegen een oud, lelijk betonnen huis aan met houten luikjes voor de ramen, een houten deur en een dak van verroest golfplaat. Je zou zeggen dat het een heel oude bouwval was, waar niemand meer in leefde, maar door een kier onder de deur kwam een straaltje licht en even later hoorden we de baby binnen huilen. We zijn weer binnen onze muren gegaan en hebben in de tuin koffie gedronken. Even later moest ik huilen. Het idee dat die mensen daar binnen in zo'n huisje zitten, wat in verhouding nog een redelijk mooi huisje is en dat er miljoenen mensen zijn die er net zo, of nog erger bij zitten terwijl ik gewoon lekker in de tuin een kopje koffie drink, maakte dat ik me vreselijk voelde. Waarom is alles zo oneerlijk verdeeld in de wereld!!
Verder met het verslag: We hebben verschillende leuke dingen gedaan in Dar es Salaam, maar we zijn ook naar het ziekenhuis geweest om Saskia te laten onderzoeken. In het ziekenhuis hebben we ons slap gelachen over de manier waarop het er daar aan toeging. De dokter (meestal een dikke Indiër) zit lekker onderuitgezakt voor zich uit te staren als je binnenkomt. Hij zit daar rustig te wachten op patiënten, aangezien je, als je de dokter wilt bezoeken, gewoon je hoofd om de hoek van de deur moet steken om te kijken of hij er is en of hij geen bezoek heeft. Patiënten zijn echter niet de enigen die hun hoofd om de hoek steken tijdens het spreekuur. Om de haverklap openen verpleegsters, schoonmaaksters en zelfs bewakers in legerpak de deur om de dikke Indische dokter iets te vragen.
Tijdens ons gesprek met deze dokter over Saskia's ziekteverschijnselen en haar bloedonderzoek begon hij ineens over Amsterdam, Ajax en Feyenoord en toen we weggingen liet hij zich weer lekker in zijn stoel onderuitzakken.
Maar goed, voor de rest was het een prima dokter en heeft hij Saskia, hoewel uit het bloedonderzoek gebleken was dat ze (weer/nog steeds) Typhoid had, niet nog een antibioticakuur gegeven (de derde in 5 weken), maar gezegd dat ze over een week terug moest komen om de test nog een keer te laten doen. Dan kan hij zien of het verbeterd of verslechterd is en naar aanleiding daarvan tot een medicijnkeuze komen.
Dat is dus afwachten
Voor de rest zijn Saskia en ik nog met zijn tweeën Dar es Salaam in geweest en hebben we toen gelunchd met Sarmad, zijn broer Massud en een collega van hem. Sarmad wist een erg goede plaats om te lunchen: het YMCA.
Dit bleek echter een soort karige kantine te zijn waar je kon kiezen uit vlees, vis, bonen of erwten met rijst, ugali(maispap) of chapati(een soort pannenkoek). Je moest je eten zelf ophalen en daardoor leek het erg op onze eigen dining hall alleen dan wat kleiner en ongezelliger. Maar ja, het was wel goedkoop (ongeveer 1.20 per maaltijd) en aangezien de meeste mensen met een goede baan hier tussen de 50 en 70 euro per maand verdienen, is het een zeer aantrekkelijke eetgelegenheid. De vis die Saskia daar heeft gegeten zie je op de foto (ze heeft de staart en kop dit keer maar laten liggen).
Saskia en ik waren meer gewend aan de City Garden: een behoorlijk luxe en erg westers restaurant, waar de maaltijden ongeveer 3 euro kosten.
De dag na deze lunch hadden we voor de lunch met Charles, de zwager van Gerald, afgesproken in de City Garden. We zijn eerst bij hem op kantoor in het belastinggebouw geweest (erg interessant) en daarna zijn Sas, Gerald en ik alvast naar de City Garden gegaan (Winnie was aan het werk). Charles zou om 1 uur komen. Maar bij Charles gaat alles natuurlijk op zijn JBF(Jan Boeren Fluitjes) of volgens de TST (Tanzania Stretching Time) zoals Gerald dat noemt en Charles kwam pas drie kwartier later. Gerald was ondanks dat hij er op had kunnen rekenen, een beetje geïrriteerd. Toen we ons eten kregen zag Charles ineens een bekende van hem verder op zitten. Hij ging er even heen om een praatje te maken en Gerald ging even naar de wc. In de tussentijd dat Gerald op de wc zat kwam Charles terug, pakte zijn bordje, excuseerde zich even en vertrok naar het tafeltje van zijn kennis om daarmee te gaan lunchen... Toen kwam Gerald terug van de wc en hij keek behoorlijk op, maar later konden we er allemaal wel om lachen.
Donderdag hadden Winnie en Gerald een barbecue georganiseerd. Er waren drie Nederlanders (met Gerald, Sas en ik erbij zes), Kristoffer de Noor en de rest van het gezelschap was Tanzaniaans. Kristoffer, die normaliter erg verlegen is, had zoveel drankjes op dat ik zowaar nog een leuk gesprek met hem heb kunnen voeren. In de winter in Noorwegen slaapt hij wel eens in een zelf gegraven hol in de sneeuw. Dat moet ik volgens hem ook nog een keertje doen.
De volgende ochtend ben ik in mijn eentje naar Iringa vertrokken. Ik zou eerst samen met de ouders van Sarmad reizen, maar die namen zo'n vroege bus dat ik, en Gerald dus ook, al om half zes op moesten staan.
Toen ik zat te wachten op de bus werd ik echter op mijn schouders getikt met de vraag of ik Marta was. Het waren de ouders van Sarmad die van Sarmad hadden begrepen dat ze uit moesten kijken naar een lang, blond meisje. De bus van acht uur was gecanceled, zeiden ze, en nu gingen ze alsnog met de zelfde bus als ik.
In de bus zat ik toevaligerwijs naast de enige andere Mzungu die naar Iringa moest. Het was een vrouw uit Engeland die mee ging werken aan een project voor gehandicapte mensen in Iringa. We hebben erg leuk gepraat, ze heeft me uitgenodigd om deze week een keer langs te komen en ze zal me dus binnenkort bellen.
Eenmaal aangekomen op de school en nadat ik mijn spullen had weggelegd liep ik Sandra uit Dar tegen het lijf. Zij logeerde bij de McHughs en nam me mee daar naar toe. Mevr. Mc Hugh was druk bezig in de keuken en ze heeft verukkelijk gekookt die avond. (Het kwam mij goed uit, want ik had totaal geen eten in huis)
's Avonds had ik een smsje van Kristoffer en Sarmad (natuurlijk) en ik dacht: goh ik heb al best wel een aardige kennissenkring.
Laura was en is er nu nog steeds niet. Ze is naar Mangalali, een dorp hier in de buurt.
Ik heb me de afgelopen twee dagen voornamelijk vermaakt met schrijven, lezen, internetten en kletsen met studenten die op de campus rondhangen. Gisteren heb ik me een klein beetje verveeld, maar ik voelde me vooral erg droevig. Ik miste Saskia heel erg en daardoor miste ik iedereen thuis ook heel erg en toen vond ik het allemaal even heel erg.
Vandaag ging het echter beter. Ik heb een erg leuke dag gehad, want Becky Fairley heeft me mee naar Iringa genomen. Ze heeft me daar een beetje rondgeleid en daarna hebben we samen boodschappen gedaan. Daarvoor heb ik Simon, een jongetje van 6, ontmoet die met zijn vader op bezoek was bij de Fairleys. Ik heb met hem buiten gespeeld en we hebben honderd grote zaden uit grote peulvruchten, die uit de bomen waren gevallen, gehaald. Van spelen met kinderen word ik altijd erg vrolijk, maar spelen met van die schattige donkere kindjes is helemaal het einde. Het liefst zou ik de hele dag met ze willen knuffelen!
De markt in Iringa is echt geweldig om te zien en om doorheen te lopen! Bovendien kun je allerhande groente en fruit kopen voor een spotprijsje. Dit heb ik dan ook gedaan.
Daarnaast heb ik vooral schoonmaakspullen gekocht, want ik ga binnenkort het hele huisje een grondige schoonmaak geven. Ik had al allerlei schoonmaakspullen in het huisje gevonden en ik heb de ontbrekende dingen erbij gekocht. Toen ik rubberen schoonmaakhandschoenen in de badkamer ontdekte heb ik echt een vreugdedansje gemaakt!
In het huisje ligt verschrikkelijk veel troep van jaren en jaren geleden. Er hangen overal spinnewebben, er ligt veel stof en viezigheid en de muren zijn inmiddels zo'n beetje zwart. Het allerergste zijn echter de kakkerlakken. Gisteren vond ik er een in mijn bed, een in mijn klerenkast, een paar op de vloer van de slaapkamer en een heleboel in de keuken. Ze zijn niet zo groot en ik ben ook niet bang voor ze, maar toch.
Vanochtend was er nog zoiets ergs: ik had een pakje creamcrackers gekocht in de supermarkt in Dar es Salaam. Daar wou ik vanochtend een paar van nemen, toen ik ontdekte dat de crackers van binnen helemaal vol zaten met een soort kleine mieren!
Mijn god, je moet hier geen insectenfobie hebben!
Wat betreft mijn werkzaamheden: morgen word ik officieel voorgesteld aan alle studenten en dan gaan Becky en ik met de principal overleggen wat ik ga doen. Vooralsnog wordt het waarschijnlijk social science geven aan preform 1 en library class aan preform 1, form 1 en form 2.
Nou, dat was het voor nu,
Heel veel liefs, kussen en tot snel!