De grote boodschap op zijn Tanzaniaans

Lieve allemaal,
het is alweer een tijdje geleden dat ik wat van me heb laten horen, want ik was de hele tijd niet in de gelegenheid het computerlab te bezoeken. Dit betekent echter wel dat ik nu extra veel te vertellen heb.
Te beginnen bij vrijdag. Toen ik wakker werd merkte ik dat ik toch weer een beetje last van mijn maag had. De avond hiervoor had ik na het avondeten behoorlijk wat cashewnoten gegeten omdat ik om de een of andere merkwaardige reden trek had en ik zwoer deze ochtend dat ik nooit meer iets na het avond eten zou eten.
Donderdag had mijn klasje aangegeven dat ze graag met me naar de rivier wilden. Saskia heeft ze namelijk tijdens de les een keer meegenomen naar de Ruaha River, die hier niet zo ver vandaan stroomt.
Ik heb een afspraak met mijn klas gemaakt dat als niemand op de test van vrijdag een F of een D zou scoren, ik ze op maandag mee naar de rivier zou nemen. Dit vonden ze erg vreemd en velen moesten lachen, maar ze gingen de uitdaging aan!
Vrijdagochtend gaf ik ze dus een test. Toen ik het lokaal binnenkwam ging er een bewonderend 'ooooh' door de klas. Ik had die ochtend namelijk mijn Tanzaniaanse rok en bovenstukje aangedaan en iedereen die ik tegenkwam vond het prachtig!
De vrouwelijke medewerkers van de school waren vooral te spreken over mijn goede smaak. De oudere mannelijke leraren vonden dat ik er erg 'smart' uitzag en de jongere mannelijke leraren zeiden dat ze me erg 'attractive' vonden deze dag!
Mijn eigen klasje vond het ook erg 'smart' en 'beautiful', maar toen ze bijna klaar waren met de test voelde ik me ineens niet meer zo beautiful, want ik had enorme buikkrampen. Ik ben half kermend de klas uitgestrompeld en het kantoor van het secretariaat, waar Nitoo zit, binnengegaan. Ze lieten me zitten, maar toen moest ik midden in het kantoor overgeven!
Nitoo heeft me onmiddellijk naar haar moeder gestuurd en hier ben ik snel naar de wc gegaan, want ik had weer verschrikkelijke diarree.
Ik ben gaan rusten en Nitoo is Jim Fairley voor me gaan zoeken zodat hij me naar het ziekenhuis kon brengen.
Hij kwam pas 's middags en we zijn toen onmiddellijk naar het ziekenhuis gegaan.
Hier heb ik eerst een dokter bezocht die zei dat ik een bloedtest en een 'stoolsample' moest laten doen. Dit laatste komt erop neer dat ik in een piepklein flesje moest poepen. Eerst gaven ze me een kartonnen doosje en een stokje, maar aangezien mijn ontlasting pure vloeistof is, kreeg ik een klein glazen flesje.
Toen op naar de wc: een stinkend hokje met een gat in de vloer en een emmer met water ernaast. Geen wc-papier, geen zeep.
Tanzanianen gebruiken geen wc-papier, die vegen alles, zowel bij de kleine als de grote boodschap, af met hun handen.
Naast de wc (lees: gat) staat een emmer water met een klein bekertje erin, waarmee je je handen kunt afspoelen.
Voor het eerst ben ik op de Tanzaniaanse manier naar de wc geweest en dit vond ik niet echt een pretje.
Ik kon echter niet anders, want om het flesje vol te krijgen moest ik letterlijk over mijn handen heen poepen.
Goed, goed. Meer details geef ik niet. Laten we het erop houden dat het me gelukt is, dat ik daarna om zeep heb gevraagd en mijn handen erg, erg goed heb gewassen.
Toen we aan het wachten waren op de resultaten van de tests, werd ik helaas weer enorm misselijk en moest ik wederom naar de vreselijke wc om over te geven.
Toen ook nog diarree. Daar stond ik dan in een vreselijk smerige wc, boven een gat, terwijl alles er aan alle kanten uitliep, zonder wc-papier en in mijn mooie, nieuwe Tanzaniaanse outfit!
Dit was voorzeker de vreselijkste situatie waarin ik tot nu toe ben terecht gekomen!
De uitslag van de test was de volgende: amoeben en typhoid.
Met deze uitslag moest ik weer naar de dokter, maar na een half uur wachten en nog een bezoek aan de toiletten, bleek de dokter er niet te zijn. Hij was voor onbeperkte tijd gaan lunchen!
Jim en ik hebben ons geld terug gevraagd en gekregen(!) en zijn toen naar een ander ziekenhuis gegaan.
Hier was echter ook geen dokter aanwezig en bij onze laatste poging, een klein kliniekje een beetje buiten het centrum, was er gelukkig wel een arts.
Hij schreef medicijnen voor en heeft mijn bloeddruk opgemeten. Deze bleek zo laag te zijn dat hij vond dat ik aan een infuus moest! Ik schrok me een ongeluk!
Jim zei dat er op de school zusters waren die mij aan een infuus konden leggen en vroeg of we de benodigdheden mee konden krijgen. Dit kon gelukkig en we vertrokken met een plastic tas vol medicijnen, waaronder drie plastic zakken vocht voor het infuus.
Op de school aangekomen zeiden de zusters dat ze het infuus niet wilden aanbrengen omdat er dan de hele nacht iemand bij me moest waken, of zo (het duurt namelijk een uur of acht) en dat we de volgende ochtend naar het ziekenhuis moesten gaan om daar, als het nog nodig was, het infuus te laten aanbrengen.
De Badjate's vonden dat ik bij hun moest overnachten en dat heb ik gedaan. Nitoo sliep bij mij op de kamer en zij en haar moeder hebben me erg goed verzorgd.
De volgende ochtend (zaterdagochtend) voelde ik me wel goed. Geen last meer van mijn maag.
Jim kwam me om zeven uur 's ochtends halen om naar het ziekenhuis te gaan, maar toen hij zag dat ik me wel goed voelde, besloten we om niet te gaan. We hebben de zuster mijn bloeddruk op laten meten en deze was omhoog gegaan (als deze nog steeds zo laag was waren we wel naar het ziekenhuis gegaan).
Toen heb ik voor het eerst mijn medicijnen tegen amoeben genomen en daarna ben ik weer gaan slapen (bij de Badjate's)
De medicijnen voor typhoid neem ik eerst niet, want volgens Jim is de kans erg klein dat ik dit ook daadwerkelijk heb. De tests zijn erg onbetrouwbaar.
De hele zaterdag heb ik in bed gelegen en ik heb veel geslapen. Ik had totaal geen energie en het voelde alsof er lood in al mijn ledematen zat. Ik was zo slap als een vaatdoek en dit komt waarschijnlijk door de medicijnen.
De Badjati's hebben weer heel goed voor mij gezorgd en er zijn veel mensen op bezoek gekomen.
Vandaag ben ik nog steeds behoorlijk zwak en na mijn ontbijt ben ik naar huis gegaan en daar heb ik de toetsen nagekeken. Deze waren heel goed gemaakt, dus de deal heeft ze echt gestimuleerd!
Over de verhouding tussen jongens en meisjes hier het volgende: aangezien dit een baha'i school is, wordt er veel aandacht besteed aan de gelijkwaardigheid van man en vrouw. Een paar weken geleden op een van de baha'i bijeenkomsten vroeg degene die aan het spreken was aan de baha'i studenten: als je een zoon en een dochter hebt en je hebt alleen geld om een van de twee naar school te sturen, wie stuur je dan naar school?
'HET MEISJE' riepen ze allemaal in koor!
Heel veel liefs en kussen,
Myrte