Pakjesavond!

Lieve allemaal,
Eindelijk ben ik weer in de gelegenheid om een bericht op mijn site achter te laten. Door drukte, stroomstoringen op ongelegen momenten en vooral typhoid kon ik het computerlab niet bezoeken. Vorige zaterdag zijn mijn maag- en darmklachten in alle hevigheid terug gekomen en na wederom een bezoek aan het ziekenhuis, een bloedtest en een 'stoolsample', ben ik aan mijn derde antibiotica (dit maal specifiek voor typhoid) begonnen! 'Pole' alom, maar nu gaat het beter en verder wil ik er niet op ingaan.
Ik heb namelijk een erg leuk bericht: alle pakjes zijn aangekomen! Ik was de hele dag zwak en uitgeput van de medicijnen, maar toen ik dit zag heb ik zowaar een sprongetje in de lucht gemaakt! Laura overhandigde me de drie enorme pakken midden op de campus en ik was zeer verheugd maar ook een beetje gegeneerd tegelijkertijd. Drie pakjes!!
Ik zal even opnoemen wat ik allemaal heb gekregen, want dat is echt onvoorstelbaar!
Een dichtbundel ('Tijd sleep mij een bril!'), een hele mooie collage waar ik een beetje van moest blozen, een agenda, kauwgom (in totaal drie pakjes), topdrop, een peace armbandje, chocolade (jeee!), ORS (laat de diarree nu maar komen!), desinfecterende handgel, twee hele mooie pennen, het boekje 'Dochters van Afrika', een klein flesje parfum, lippenbalsem, 7 pakjes cup a soup, een zakje pepermunt en een zakje drop. Hierbij heb ik een groot vraagteken, mam, want beide lekkernijen waren suikervrij en met 30% minder calorieën... Heel fijn, maar sinds ik in Afrika woon heb ik me geen seconde druk hoeven maken om mijn gewicht, want de kilo's vliegen eraf. Of m'n moeder heeft het niet gezien, of ze wil dat ik volgend jaar model wordt. Het eerste lijkt me waarschijnlijker. Een plastic fotohouder om verschillende foto's mee aan de muur te hangen, 3 grote pasfoto's van Mariël, Pieter en Dorus, 6 foto's van mijn ouders, Dorus, Hermie, Johanna en Ronald (de zenders van de pakjes) en Gina en Gerard (waarschijnlijk genomen op mijn ouders' afscheidsfeest), drie brieven (van mama, papa en Dorus) en twee kaartjes...
Nou dat compenseert alle 'pole' van de afgelopen tijd dubbel en dwars! Echt, heel, heel, heel erg bedankt Hermie, Johanna, Ronald, Pap, Mam en Dorus! Ik ben enorm blij! De foto's, kaartjes en de collage hangen nu aan de muur naast mijn bed en Laura en ik hebben al van een paar dropjes gesnoept.
Ik zal nu een 'kort' verslag doen van de afgelopen week. Hoogtepunt was zeker het brute doden van een slang door Mr. McHugh, afgelopen zondag! De slang zat/lag (ja wat doet een slang eigenlijk?) naast de deur van het huis van Kasongo, waar we om acht uur 's avonds samen kwamen om gebeden te zeggen (dit doet de baha'i staff die op de campus woont iedere dag, waarbij er geroteerd wordt van huis). Mr. McHugh zag de slang, een kleine cobra, niks vergeleken met de cobra die ik eerder heb gezien, maar toch, en begon het arme dier onmiddellijk met bakstenen te bekogelen. Later werd er ook nog een bezem bijgehaald, maar het duurde wel een kwartier voordat het beestje echt dood was. Aruna en ik zaten met medelijden in de woonkamer.
Een ander hoogtepunt van de week was zeker mijn optreden met het dameskoor, waar ik twee weken geleden lid van ben geworden, op de viering van de geboortedag van Bahá'u'lláh. Een koor is hier niet, zoals ik waarschijnlijk al wel eerder heb verteld, een statisch groepje zingende mensen zoals in Nederland, maar juist een erg beweeglijk groepje vrolijk zingende mensen. Dit maakt het er niet gemakkelijker op, want je moet tegelijkertijd aan de tekst (in swahili) en aan de danspasjes denken en ook nog proberen in de maat te blijven.
Het ging mij echter, na wat oefenen, behoorlijk goed af, al zeg ik het zelf, en het pubiek was lyrisch! Dat ik als blanke meedeed in het volledig donkere dameskoor vond iedereen geweldig en er werd hard gejoeld en gelachen!
Ik zelf vond het ook geweldig, want ik mag erg graag dansen en dit heb ik de afgelopen tijd behoorlijk gemist.
Helaas had Mr. McHugh zijn fototoestel niet bij zich en heb ik nog steeds geen batterijen voor mijn fototoestel, dus zijn er geen foto's gemaakt.
Volgende week, als ik naar Iringa town ga, ga ik batterijen kopen en dan zal ik heel veel foto's op het internet zetten. Laura heeft namelijk een programmaatje gedownload waarmee je heel snel foto's op het internet kunt zetten, dus dat volgende week.
Het is misschien ook wel goed dat ik nu geen foto's kan maken, want ik heb verschrikkelijke wallen. Het is zo erg dat ik er al twee opmerkingen van Tanzanianen over heb gehad. De ene: 'heb je last van irritatie rond je ogen van de medicijnen?'. De andere: 'wat heb je daar bij je ogen, het lijkt wel of je zwart aan het worden bent!'
Gelukkig valt het ook een heleboel Tanzanianen niet op en heeft meneer Asumile vandaag gezegd dat hij zijn zoon graag aan mij zou willen geven (letterlijk: I will give you my son)! Asumile is mijn favoriete leraar en hij noemt mij 'Green', omdat ik hem heb verteld dat mijn naam komt van de naam van de Mirte plant, een plant die groen blijft gedurende het hele jaar. Toen ik een tijd geleden naar het benzinestation liep om brood te halen (een wandeling langs de hoofdweg van ongeveer een kwartier, waarbij je je echt in het Afrikaanse leven waant). Het leukste vind ik de jongetjes met de zelfgemaakte autootjes op stokjes {hier zal ik nog een foto van maken} die voorbij komen en ook heel leuk is dat ik iedereen groet in Swahili. Ouderen groet ik met 'shikamoo', waarop zij 'marahabba' zeggen en kinderen groeten mij met shikamoo, waarop ik marahabba zeg.Heel leuk! Hoorde ik ineens iemand roepen vanuit een huis naast de weg. Ik liep eerst gewoon door, totdat ik me realiseerde dat degene 'Green', 'Green' riep en ik Asumile vanuit zijn raam zag zwaaien! Echt, de man is geweldig, maar voor zijn zoon heb ik hartelijk bedankt. Daarna zei hij dat het lengteverschil ook misschien wel een probleem zou zijn en dat Fason(zijn zoon) me of zou moeten beklimmen, of een stoeltje nodig had als hij me wilde zoenen. Daarna grapten we dat als ik met Juma Hamisi (eerder naar gerefereerd als mini) zou trouwen, hij twee stoeltjes nodig zou hebben.
Over trouwen gesproken: Laura heeft gisteren te horen gekregen dat haar broer gaat trouwen en ze was in één woord uitzinnig! Ze slaakte kreten en danste in het rond voor ons huis, zo uitbundig dat sommige studenten bang werden. Drie meisjes uit mijn preform 1 klasje waren op dat moment in ons huis (ze kwamen mij een knuffel geven) en toen ik uitlegde dat Laura zo deed omdat haar broer ging trouwen, vroegen de meisjes onmiddellijk hoe het met mijn broer zat.
Ik vertelde dat mijn broertje nog maar veertien was en nog niet van plan om te gaan trouwen. Hierop zei Stumai, een heel mooi meisje van ook veertien uit mijn klas, onmiddellijk dat zij wel met mijn broertje wou trouwen. Ik heb toen een foto van Dorus laten zien en toen zag ze het helemaal wel zitten. Dus wat denk je ervan, Dorus?
Dan heb ik nog een gegadigde waar mijn Tanzaniaanse leerlinges wel brood in zagen en dat is Simon (ja, Simon Kamstra!). Toen ze de foto's van mijn afscheidsfeestje bekeken en Simon, strak voor zich uit kijkend, op de groene opblaasbank zagen zitten, slaakten ze alledrie een zucht: 'Oh, he is so handsome!'
Ik begin echt te houden van mijn pre-form 1 klasje en zij van mij! De jongens roepen me na om me te groeten als ik ze niet gezien heb in het voorbijlopen en de meisjes kunnen niet ophouden over hoe veel ze van me houden! Volgende week zal ik foto's van ze maken!
Dit was het voor nu, tot heel snel, heel veel liefs, Myrte