Van stok tot olifant

Ik ben, helaas pindakaas, weer terug in Iringa en Os is, helaas pindakaas, weer terug in Nederland.
De laatste dagen die we samen hadden waren geweldig romantisch en tropisch en ik heb zowaar besloten een maand eerder terug te komen... en daarmee Zambia (en daarmee Michel, de leraar van de Banani-school in Zambia die me heeft uitgenodigd en die me net wederom een mailtje heeft gestuurd met onder andere de volgende zin: 'I still believe you will be coming to visit here sometimes in June, so I hope to see you.') te laten voor wat het is.
Maar goed, na Oscars vertrek was Saskia er gelukkig om mij op te vangen en donderdag hebben we zo'n beetje de hele dag samen doorgebracht. Ik ben mee geweest naar haar school en heb daar terwijl zij aan het werk was eerst een brief aan Oscar geschreven en ben toen begonnen in het boek (jawel) 'komt een vrouw bij de dokter' van Kluun.
Dit boek, dat ik in mei, een uur voor mijn eindexamen Engels, sporadisch doorbladerde en waardoor ik dusdanig van streek raakte dat ik drie kwartier later, inmiddels op het schoolplein, nog hevig verontwaardigd en in tranen een uiteenzetting gaf aan mijn vriendinnen over dit, naar mijn mening, verschrikkelijke boek.
Saskia vertelde dat ze het een geweldig boek vond en ik besloot dat ik met sporadisch lezen misschien toch niet hele gefundeerde meningen kon vormen en daarom het boek dit keer helemaal te lezen.
Nou, dat heb ik gedaan, ik heb het in de bus naar Iringa in één ruk uitgelezen en helaas is er niks aan mijn mening veranderd. Ik vind het nog steeds een walgelijk verhaal, een walgelijk boek en Kluun zelf vind ik al helemaal walgelijk!

Goed, ik ga vanavond verder, Dermot McHugh wacht op me, ik ga nu naar Iringa. Vlak nadat ik dit bovenstaande heb geschreven kwam ik Mama Fumakule tegen die zei dat ze iets voor me had. Een pakje! Tot mijn allergrootste verbazing was het van mijn allerliefste vriendinnen! Maaike, Kim, Eva en Pien wat een geweldige verassing en wat een goed gedicht van Sint en zijn hulp-pieten! Ik ben weer van alles en iedereen op de hoogte en dat dan in dichtvorm! Ik kreeg echt tranen in mijn ogen toen ik het las! Ik mis jullie heel erg!
Het was ook net alsof jullie precies wisten wat ik op mijn verlanglijstje had staan (of was de goede Sint echt in het spel?)! Bodylotion, een viva en een yes, pepernoten en drop! Heerlijk! Super, super, super bedankt!)

Ok, terug naar mijn verhaal. Het ergste vind ik nog dat de NRC over het boek schrijft dat het een 'ode aan de liefde' is, waardoor ik mijn hoop in 'echte liefde' helemaal verloren heb.
Ik durf er niet aan te denken wat mijn vaders reactie zou zijn, zou hij het boek lezen.
(Voor degenen die het boek niet kennen: 'komt een vrouw bij de dokter' is gebaseerd op het leven van de schrijver en vanuit zijn perspectief lees je hoe zijn 35 jarige vrouw kanker krijgt en hier na ongeveer 2 jaar overlijdt terwijl hij met enige regelmaat (het volgende citeer ik) zijn lul in andere vrouwen steekt en op het moment dat zijn vrouw kaal is en nog maar één borst heeft een verhouding begint met een andere vrouw (waar hij zijn lul nog regelmatiger insteekt))
Maaike heeft voordat ik wegging nog naar me geschreven dat voor een jaar naar Afrika gaan wel even wat anders was dan huilen om een boek. Nou, Maaike, momenteel doe ik beide!
Goed, meer dan genoeg over Kluun en zijn boek!
De mensen die mijn verhaal vanmiddag al tot dusver hebben gelezen, zullen zich vast dringend afvragen waarom het in hemelsnaam de titel 'Van stok tot olifant' heeft. Nou, hier komt het:
Voordat mijn bus naar Iringa vertrok ben ik de McHughs nog tegengekomen in Dar es Salaam en het eerste wat Mama McHugh deed toen ze me zag was haar wangen bollen: ik was aangekomen.
Dit bleek ook toen ik die avond op de campus Godfrey en Geveronge weer ontmoette. Het eerste wat ze allebei zeiden: 'You became fat!' Ik zei dat ik het ook leuk vond om hun weer te zien en daarna proestten Laura en ik in lachen uit.
De volgende dag ontmoette ik Juma Hamisi en Desmon weer na twee weken. Juma zei heel tactisch niks en Desmon vertelde me subtiel dat ik helemaal veranderd was. Toen ik vervolgens vroeg of hij bedoelde dat ik dik geworden was zei hij: ja, verschrikkelijk dik.
Slik.
Even later ontmoette ik Mr Mohmella en Msasalaga weer en terwijl ik met Mohmella praatte zag ik vanuit m'n ooghoek Msasalaga een gebaar van bolle wangen naar Desmon maken. Ik maakte vervolgens een gebaar van een paar stompen naar Msasalaga.
Net toen ik dacht dat ik alles wel gehad had en dat het niet erger kon, kwam Mr. Abebe als klap op de vuurpijl met de volgende opmerking: 'Voorheen liep je als een stokje, nu loop je als een olifant'.
Ik ben toen maar in een hoekje gaan zitten huilen.
Nou ja, na een paar weken (en zeker na de vastenmaand) zal het er wel weer af zijn en ze bedoelen het hier allemaal als compliment!

Morgen begin ik met het geven van een cursus Engels van twee weken aan de nieuwe leerlingen van Form 1 en Pre-Form 1.
Ander kort nieuws: er is een nieuwe vrijwilligster uit Amerika gekomen genaamd Ella. Ella is pas echt een stokje en zo'n beetje precies het tegenovergestelde van Laura: ze zegt bijna niks. Binnenkort komt er nog een meisje vanuit de VS genaamd Annais en dan zijn we compleet met vier meisjes! Daar zie ik wel naar uit!

Met vriendelijke groet en heel veel liefs, Myrte Kars alias Dikkertje Dap

P.S. Voor de mensen die nu denken dat ik buiten proportionele vormen heb aangenomen: dat valt reuze mee. Ik zie zelf nauwelijks het verschil en denk dat ik nu even zwaar ben als voordat ik naar Tanzania ging. Ik ben hier gewoon enorm dun geworden. Hoop ik...

P.S. Een kusje speciaal voor sterretje!