Natasha-Myrte

Lieve allemaal,
Het is nu 10 maart en ik schrijf dit bericht in m'n dagboek bij de McHughs (onder het genot van een heerlijk stukje cake - dat dan weer wel.
Vandaag ontdekten we met zeer grote euforie dat het internet in het computerlab het na vier weken weer doet! Ik was bijna vergeten wat internet was.
Maar goed, in een staat van uitzinnige extase zat ons vaste computerlab clubje (het was een aangename reunie) vandaag om kwart voor negen achter de computer, maar halaas, de vreugde was van korte duur: om negen uur was de verbinding weer weg.
Even een vervelend gevoel van frustratie, maar inmiddels ben ik al behoorlijk gewend aan het omschakelen van bijvoorbeeld wel naar geen elektriciteit en water naar geen water.
Zo is het de laatste tijd namelijk geweest: Tenesco maakt een ratsoeneringsprogramma, Dermot McHugh probeert hier met veel moeite achter te komen zodat hij de campus kan inlichten en vervolgens houden onze vrienden van Tenesco er zich totaal niet aan en veranderen ze het schema iedere dag.
Met als gevolg situaties waarin iedereen in het secretariat rondom de printer en het kopierapparaat staat te dringen omdat volgens het schema de elektriciteit afgesloten zal worden. Wat vervolgens niet gebeurt, maar echter een paar uur later wel voor een half uur, waarna de stroom weer terugkomt voor drie kwartier en hierna weer wegvalt voor twee uur, enz.
De dagen waarop er geratsoeneerd wordt komen dus meestal als een verrassing, waardoor ik bijvoorbeeld twee weken geleden heb geholpen met het schrijven van de 'weekly tests', (op het speciale papier waarop het normaal wordt geprint, zodat het in getale van 120 met de drukpers geproduceerd kan worden) een enorm, geduld vergend karwei. Augostino een dag later: jij hebt onze biologietest geschreven he? Ik herkende je handschrift!
Gisteren was het echter extra balen, want er was geen elektriciteit rond etenstijd dus we konden niet koken en aangezien we aan het vasten zijn (we eten en drinken niet van 6:40 tot 19:10) hechten we momenteel iets meer waarde aan ons avondmaal en is het eten van de dininghall op z'n aller onaantrekkelijkst.
Gelukkig was het gisteren rijst met bonen in plaats van ugali met bonen of makande (mais met bonen) en Ella, Annais en ik hebben langs de kant van de weg in 'the village' nog avocado's, guave en een gekookte maiskolf weten te sprokkelen.
Het is onvoorstelbaar hoe weinig variatie de Tanzaniaanse keuken kent en hoe weinig kruiden of smaak er in/aan het eten zit. Het is 'as plain as it can get' (sorry, ik kan geen goede Nederlandse vertaling vinden) en komt altijd neer op het volgende: rijst, bonen, mais en spinazie. Makande, bijvoorbeeld, smaakt volledig nergens naar en kan je zowel met zout als suiker eten. De studenten, vooral de meisjes, eten het het liefst met suiker, melkpoeder, cacaopoeder, margarine en pindakaas. Dit nemen de rijke meisjes allemaal mee in een kopje naar de dininghall. En de meeste meisjes zijn rijk, want Ruaha Secondary is een privéschool en geen government school. Alleen de studenten die een 'scholarship' hebben (alle baha'i studenten) hebben behoorlijk weinig te makken.
Maar goed en kortom, het eten is hier behoorlijk eentonig en smakeloos. Toch, als je de studenten naar hun lievelingseten vraagt zeggen ze bijna allemaal ugali of rijst met bonen en als ze je iets anders dat dit zien koken zeggen die kleine mormels die echt overal commentaar op hebben, dat wat je nu aan het doen bent onder geen enkele voorwaarde als koken beschouwd kan worden.
Een paar weken geleden trof Annais Laura die zichzelf in ons huisje had opgesloten en kei hard 'go away!!' naar buiten schreeuwde. Ze was aan het schoonmaken en er waren wel acht studenten binnengekomen om haar te vertellen dat ze absoluut niet kon schoonmaken en haar te vragen hoe dit in hemelsnaam moegelijk was en hoe het zou moeten als ze ooit een Tanzaniaan gaat trouwen.
Laura: 'Nou, dan trouw ik geen Tanzaniaan en nu ophoepelen!'
Maar voor de rest zijn de studenten echt schatten.
Een specifieke schat die ik nu ontzettend mis is Natasha (alias Natasha-Myrte). Ik weet niet meer of ik al over haar heb verteld, maar in het kort: Natasha is een meisje van twaalf, half Tanzaniaans en half Indisch, plus minus 1 meter 30 lang en met één van de meest sprankelende persoonlijkheden die ik ooit heb ontmoet.
Ze zat hier in Form 1 en was Lua's beste vriendin, waardoor ze erg vaak samen met ons bij de McHughs was (Lua woont bij de McHughs)
Natasha is echter vorige week naar India vertrokken om daar naar school te gaan..
We hadden een klein afscheidsfeestje dat eindigde met veel tranen, maar gister heb ik gelukkig een heel lief berichtje van haar gekregen. Ik wil het jullie niet onthouden.
Dear Myrte-Natasha,
How are you?How do you do?Madam I am remembering you so much.I wish I could be with you.Today morning before I left to come to Dar,I started crying I was remembering you soooooooooooooooooooooooooooooooooooooooooo much.I asked my father If I am going to live in India forever he said that after I just study If God willing I will be back.Give my greeting to everyone without forgetting Uncle Mchugh and Aunt Anita.Tell everyone I am remembering them.Bye bye.
From Natasha-Myrte
Goed, verder was ik gister niet gekomen en het is nu 11 maart vijf voor twaalf dus ik schrijf nog een heel klein stukje en dan ga ik naar bed. Vandaag heb ik namelijk m'n zwaarste vastendag tot nu toe gehad. Gisteravond hebben Laura en ik tot na middernacht liggen kletsen (en lachen) over alle mensen en gebeurtenissen op de campus (jaja, het is me wat, leven op zo'n campus. Soms is het net een soap) en daarna kon ik alsnog niet in slaap komen omdat ik zo uitzie naar de komst van mijn ouders over een week! Toen om half zes, na vier en een half uur slaap, weer op, pannenkoeken gebakken (jaja, we hadden namelijk geen brood en ik begin inmiddels een zeer gedreven pannenkoeken en crepes bakker te worden) toen na zonsopgang weer in bed gekropen, maar ik kon wederom niet slapen. Ik heb wat werk gedaan en toen zijn Annais, Ella en ik Iringa town in geweest voor boodschappen. Na een paar uur in de zon en tegen twee frustrerende dingen aan gelopen te hebben was ik aan het eind van de middag verschrikkelijk dorstig, chagrijnig en moe. Ik heb uiteindelijk van 3 tot 4:30 een dutje gedaan.
Een van de twee frustraties was het slome internet in het internetcafe, terwijl ik allemaal leuke foto's had meegenomen om op de site te plaatsen.
De andere frustratie is dat ik twee weken geleden van de Badjate's heb gehoord dat er een foto van Oscar en mij in een Tanzaniaans blad staat en ik kan dat blad nergens vinden. De hele familie heeft de foto's gezien en zegt dat ze 'very sweet' zijn, maar het probleem is dat we de naam van het magazine niet weten en dat Tanzanianen in het algemeen niet heel erg van de magazines zijn..
Maar goed, ik hoop dat ik het blad op een of andere manier toch nog kan bemachtigen in de toekomst.
Nu stop ik, ik word lek gestoken.
Dikke, dikke smakken en nog 1 speciaal bericht:
- Gina en Gerard, ik heb jullie pakje ontvangen! Wat een verassing en wat een mooi shirtje en vestje! Heel, heel erg mooi en zeker bling, bling! Ik heb al heel wat complimentjes gekregen!
Myrte